aram

is. <fars.> Sakitlik, qərar, rahatlıq, dinclik, sükut; səbir, dözüm. Hənuz vəsldir, ey mah, yoxdur aramın; Nə növ bəs keçəcək mən fəqirə hicranın? S. Ə. Ş.. Xudayar bəyin bu fikrə düşəndən bir dəqiqə aramı yoxdu. C. M.. <Sara Bəhrama:> Bir aydır sənsiz aramım yoxdur, dünya başıma dar olubdur. C. C.. Aram etmək (eləmək) – 1) sakit etmək, rahat etmək. Axund onu <Seyidi> bir növ aram edib evinə təklif etdi. Ə. Haqverdiyev; 2) sakit olmaq, rahat olmaq, dincəlmək. Sənsiz, ey can, könlüm aram eyləməz. Nəs.. Aram olmaq – 1) sakit olmaq, rahat olmaq, qərar tapmaq; 2) səbir etmək. <Molla Qafar:> Kərbəlayı, bir aram ol. Bu saat məsələni qurtarmaq lazımdır. S. R.. Aram tutmaq (tapmaq) – sakit olmaq, rahat olmaq, qərar tapmaq, səbir etmək. Can neçün aram dutsun, həddən ötdü intizar. X.. <Nuxalılar:> Ağa, sakit ol. Aram tut. Olacağa çarə yoxdur. . M. F. A.. aram-aram zərf Yavaş-yavaş, asta-asta, aramla. Aram-aram danışmaq. Aram-aram oxumaq. İşi aram-aram gör. – Tabut gedir. . . Bu ağrıdan ürəklər də qana dönür; Cənazənin arxasınca aram-aram el sürünür. B. V.. aramla zərf Qaraca qız qalxıb aramla geyinməyə başladı. Sonra əl-üzünü yuyub, çay içməyə məşğul oldu. S. S. A.. «Mirzəyi» havasında bir vəzn ağır və aramla vurulur. Ə. Bədəlbəyli.